Dondedag 17 mei Never naar Uden

We gaan op tijd naar de ontbijtzaal, waar het al een drukte van belang is. Een hele bus bejaarden vrouwen samen met de pastoor is neergestreken in de ruimte. Wat een herrie kunnen die maken zeg. Maar goed we nemen wat pain, jam, koffie, een yoghurtje, fruit en een glas jus. Het standaard ontbijt bij de Fransen. Na het ontbijt hebben we dan eigenlijk nog behoorlijk wat tijd over omdat de trein pas om 12 uur vertrekt. We besluiten eerst de fietsen maar op te tuigen en deze weg te zetten in de garage zodat we daar niet meer over na hoeven te denken. Daarna gaan we kijken waar Bernadette zich bevind. Het blijkt in de kapel te zijn waar we gisteren ook even in hebben gekeken, echter ligt ze in een zijbeuk van de kapel. Op het moment dat wij  binnen komen is de pastoor met al zijn dames die in de ochtend aan het ontbijt zaten de mis aan het doen. We kunnen dus niet direct doorlopen, dan maar even deelnemen aan de mis. Grappig om te zien dat deze vergelijkbaar is in vele opzichten met de katholieke mis bij ons. Het onze vader zou je na een paar keer ook prima in het Frans mee kunnen doen volgens mij. Na de mis gaan we dan eindelijk kijken naar Bernadette. Een prachtige glazen kist waarin ze is opgebaard. Het blijkt dat haar gezicht en handen zijn bedekt met een waslaag, wat opvalt is dat ze erg klein is. Blijkbaar waren de mensen in die tijd echt een stuk kleiner dan nu. We nemen afscheid van Bernadette en lopen naar buiten waar een boek ligt waarin je nog wat achter kunt laten. Rianne geeft aan dat ze er al wat in heeft geschreven. Ik kijk even;  “hier eindigt voorlopig onze reis naar Santiago de Compostela”. Toen ik het las viel bij mij ook het kwartje, inderdaad hier stopt het vandaag. Iets wat we zoveel jaar geleden hebben bedacht, voorbereid, gedeeld met vrienden en familie, eindigt in Nevers bij de nonnen, omdat de fietsen niet doen wat ze moeten doen. Heel jammer maar het is helaas niet anders.

We lopen nog even door de tuin en kopen nog een paar kaarten die we van hieruit op de bus doen richting Nederland. Schoonmoeder kan straks haar kerstkaarten gaan vervangen voor de kaarten van Santiago.
We gaan langzaam richting station om daar ook op tijd op het juiste perron te staan. In Frankrijk geeft men heel duidelijk op het informatie bord aan waar je moet staan omdat je plaatsen reserveert in een coupe. De trein komt we stappen in en gaan richting Parijs, de medewerkster van het spoor helpt ons en we vragen nog even of het lastig is bij de overstap in Parijs. Volgens haar is dit goed te doen ondanks het feit dat de stations een eindje uit elkaar liggen. We nemen plaats in een coupe en al snel vallen mijn ogen dicht. Lekker even rustig zitten zonder ergens over na te hoeven denken. Bij Parijs Bercy aangekomen gaan we snel uit de trein. Zetten de fietsen even buiten het station en horen op een afstand een enorm lawaai. Het blijkt een gigantische demonstratie te zijn, heel veel gendarmerie is er op de been en als snel komen wij er achter dat de route die wij moeten hebben ook de route is die de demonstranten lopen. Laat dat nu niet erg handig zijn.
Ik krijg niet direct het adres van Gare du Nord op mijn Garmin gevonden en raak dan toch wel lichtelijk in paniek, dat wil zeggen ik krijg stress op dit soort momenten. Uiteindelijk heeft Rianne haar Tom Tom op de telefoon aangezet en kunnen we richting het station. Dit blijkt nog 5,2 km te zijn dus enige haast is wel geboden want binnen het uur vertrekt de volgende trein. We moeten dwars door Parijs, heel veel stoplichten enorm veel verkeer en zeker zoveel mensen waar je rekening mee moet houden. Ik geef bij Rianne aan dat ze haar fiets op standaard moet zetten om zo sneller weg te kunnen. Het is in deze stad net doen alsof je gek bent en maar hopen dat de automobilisten rekening houden met iemand op de fiets. Als een dolle gaan wij door de stad en komen bij het station. Ook op het voetgangersstuk gaan wij door met fietsen. Bij de entree aangekomen vragen we direct aan de eerste persoon waar de trein naar Arras vertrekt. Hij geeft aan van spoor 14. Omdat Parijs met kopstations werkt hoeven we gelukkig niet meer via een lift van het ene naar het andere perron. De trein staat er al en over 2 minuten vertrekt die. We rijden snel helemaal naar voren van de trein waar onze fietsen in moeten. Er staat nog een man met zijn fiets die mee wil, hij helpt ons gelukkig om de zware fietsen naar binnen te tillen. Op het moment dat mijn fiets als laatste binnen staat, gaat ok direct het fluitje, vallen de deuren dicht en vertrekt de trein. Oef dat was net op het nippertje, sterker nog we hadden geen 2 minuten later moeten zijn. De jongen die ons geholpen heeft vraagt waar wij naar toe gaan. We geven aan dat we eigelijk op weg zijn naar Santiago maar door problemen met de fiets terug moeten naar Nederland. Hij verteld dat hij uit Spanje komt en dat hij door wil naar Nederland en vandaag met het vliegtuig en de trein is gekomen. Hij moet door naar Lille maar de trein stopt in Arras. Omdat hij ons zo goed geholpen heeft bieden we hem aan om hem in Lille af te zetten. We hebben toch 3 plaatsen voor de fiets op de drager dus dat moet wel lukken. We gaan zitten op onze gereserveerde plaatsen en het verbaast mij hoe snel deze trein gaat. Ik kijk op mijn flitsnav en deze geeft 298 km/u aan. Ik maak snel en screenshot en bedenk dat ik nog nooit zo snel ben gegaan. Dit zal wel de max zijn, maar op een gegeven moment zie ik de 303 km/u voorbij komen. Deze kan ik gelukkig ook nog net vastleggen op mijn telefoon. Altijd leuk voor het nageslacht!

In Arras aangekomen gaan we even en koffie doen op het terras, Rianne heeft ondertussen contact gehad met Tino en begreep dat hij nogal wat vertraging heeft door file bij Lille. Dat wordt dus gewoon even wachten, we praten met Pau Garra Sabate (naam van de jongen) over waar hij vandaan komt hoe hij zo naar Nederland wil en wat hij allemaal doet. Het is een erg gezellige jongen en kan super goed vooruit met het engels wat het gesprek uiteindelijk een stuk makkelijker maakt. Pau is net terug uit Indonesië, waar hij een aantal Nederlanders heeft leren kennen. Deze wonen in Amsterdam en daarom wil hij ook graag die kant op. Hij verblijft zijn gehele reis bij vrienden die hij op zijn trips heeft ontmoet. Hij komt uit Baskenland en woont nu in Barcelona. Wij geven aan daar nog naar toe te gaan omdat we de vliegtickets voor de terugreis al hebben geboekt en deze ook willen laten staan. Op de vraag of hij voor ons wat leuke adressen op papier wil zetten geef ik hem mijn telefoon zodat hij dit allemaal kan noteren. Altijd goed alternatieven te weten die niet zo toeristisch zijn maar waar je toch lekker kunt vertoeven. Tegen de tijd dat hij bijna klaar is met het invullen komt ook Tino aangereden in de Mazda. We pakken de spullen op en de fiets en gaan richting de auto. Tino en Marleen maken ook kennis met Pau en spreken even door dat we hem in Lille afzetten bij een MC Donalds. Daar heeft hij Wifi en kan dan ook gaan contacten met zijn vriendin waar hij die nacht zal verblijven. Het is erg druk onderweg dus het duurt toch bijna een uur voordat we op de plaats van bestemming zijn. Op een parkeerstrook zetten we Pau af wisselen nog even de e-mail adressen uit en wensen hem een goede reis naar Holland.

In de auto spreken we met Tino en Marleen af dat we onderweg maar ergens gaan eten anders wordt het zo laat. Langs de snelweg vinden we niet zo heel erg veel, dus besluiten we om bij St. Niklaas er even af te gaan. We komen in een Pizzeria in het dorp uit, daar is het gezellig druk en volgens de recensies hebben ze echt lekkere pizza’s. Ik neem en pilsje, hoef nu toch niet te rijden en bestel pizza. Ik moet zeggen de bediening was niet geweldig maar de pizza daartegen was super. Ik heb zelden zo’n lekkere pizza gegeten. We spreken met elkaar even door wat de stand is van het huis (verbouwing) en hebben het even over onze reis en nu verder. Eerst morgen de fietsen naar Duitsland brengen en daarna kijken we wel weer. Rond half elf waren we in Uden. Fietsen eraf spullen naar boven, direct de was maar aangezet en nog even voor de buis gezeten. Moet zeggen dat ik dat in al die tijd helemaal niet gemist heb. De reis is voorlopig even ten einde maar nog niet voorbij.